postawnasiebie.org

Tracisz czas i nie na tym polega leczenie "na wolności" po wyjściu z Ośrodka.

Masz nie rozpamiętywać tego, jak sie spóźniłeś do pracy, przegrales laptopa i byles głodny, czy jak żyłes w ośrodku, a masz tylko i wyłącznie do końca życia być świadomy własnej choroby tj "JA HAZARDZISTA". Ne gram, nie robię tego i tego bo jestem hazardzista, albo robię to i tylko to bo jestem ... - rozumiesz to ?! O to chodzi w uzdrowieniu i aby nie zapominać o chorobie rób rzeczy związane ze zdrowieniem jak mitingi, terapeuta itp, a zdrowieniem nie są marzenia i wspomnienia.

Ty masz zdrowiec, a nie pamiętać i rozpamiętywać przeszłość, bo to nie pozwala żyć normalnie, nie rozwija, nie leczy, a trzyma Cie w miejscu

Chyba nie słuchałes w OTU !!!

--- Odpowiedź dołączona, Marzec 27, 2018, Czas odpowiedzi: Marzec 27, 2018 ---

Dodam jeszcze zapomnij o tej stronie, to ani Tobie, ani uzależnionym graczom - czytelnikom bloga nie wiele pomoże, a jedynie zatrzyma na chwilę w miejscu - jak Ciebie na przykład

 

Jako spec od terapii powinieneś wiedzieć, że nie krytykujemy, nie osądzamy i nie dajemy rad innym uzależnionym

Doceniam troskę, ale ja wiem, co mam robić. Wiem to od terapeuty, z którym cały czas pracuję. Wie o blogu i pochwala go. Rozumiem natomiast to, że masz inne podejście do leczenia, bo nie ma jednej drogi. Mi pomaga taka droga, innym inna. Ważne, by prowadziła do celu

A, i nie byłem w OTU.

 

Pisales otu w Juchach?

http://www.otu.pl

Jezeli Ci to przeszkadza, popros o usunięcie moich wpisów, powodzenia w traceniu czasu! (Za mało chyba go straciles). Jak chcesz pomagać, to realnie. Zostań terapeutą, pomagaj za free w hospicjum, pomagaj realnie innym hazardzistom. Pisanie w sieci to kolejne uzależnienie i Zmień terapeutę (warto zasięgnąć dwóch opinii)

 

Nie byłem w tym ośrodku.

Nie będę prosił o usunięcie Twoich wpisów, bo mi nie przeszkadzają. Nigdzie nie napisałem, że nie chcę pomagać. Blog ma pomagać mi. I pomaga. Jeśli przy okazji pomaga jeszcze komuś (a i takie sygnały dostaję) to super.

Od pisania w sieci nie jestem uzależniony. Terapeuty zmieniać nie będę. A inne opinie, nawet jak Twoja, zawsze chętnie wysłucham, czy przeczytam.

 

To gdzie Ty byłeś ?

W Juchach sa dwie "firmy" ?

 

Ja mialem przerwe od konca pazdzernika 2017 do marca 2018, potem 4 bety za niską stawke (3 weszly, 1 nie) ogolnie na plus (wszystkie na legalnym buku), ale jakos nie ciagnie mnie do tego by grac jak kiedys - prawie co 2, 3 dni.. z uzaleznienia mozna wyjsc, jesli tylko naprawde sie tego chce, teraz raczej dla funu, raz na miesiac za 50zl max

 

"Wraz z początkiem 2017 roku ciągle odległy termin wyjścia z ośrodka i powrotu do domu, zaczął nagle bardzo szybko się przybliżać. Gdy kolejne osoby kończyły terapię, zazdrościłem im tego, że wkrótce zobaczą swoje rodziny. Ja sam długo czekałem na ten moment, a gdy był już naprawdę blisko, zacząłem się bać. Patrząc z perspektywy czasu, chyba nie mniej niż samego przyjazdu do ośrodka.

Żyjąc w zamkniętym ośrodku uzależnień każdy dzień wyglądał tak samo. Pobudka przed 8, śniadanie i od 9 do 17-18 zajęcia z przerwami na obiad, kawę i fajkę. Potem kolacja, od 19 do 21 telefony, jeszcze ping-pong i spać. W weekendy dochodziły wyjścia: w sobotę do sklepu i w niedzielę do kościoła oraz sprzątanie. Nie było wówczas zajęć, więc było więcej czasu na ping-ponga, a popołudniami oglądaliśmy filmy terapeutyczne. Tyle. I tak przez 8 tygodni. Jedynym zmartwieniem (tam na miejscu) było to, by od soboty do soboty starczyło papierosów i by nikt nie przyłapał cię, gdy palisz w niedozwolonym miejscu. W rzeczywistości, przez cały pobyt w ośrodku, martwiłem się o to co w domu. Narzeczoną, brata, rodziców, rodzinę i bliskich. Pracę, a raczej jej brak. Tego, gdzie znajdą nową i ile będę zarabiał. Jak spłacę długi… Koniec terapii i powrót do domu oznaczał, że będę musiał się z tym wszystkim zmierzyć. Stąd strach".

Więcej na blogu postawnasiebie.org, wpis Strach przed opuszczeniem ośrodka i powrotem do domu

 

"Od pierwszych dni pobytu w ośrodku czekałem na ten dzień, a gdy był już naprawdę blisko, jakby mniej. Pojawił się strach, który z każdym dniem miał coraz większe oczy. Gdy na terapii zapytano mnie o emocje związane z powrotem do domu, nie wiedziałem co powiedzieć. Powinienem się cieszyć. Powinienem? Cieszyłem się, że znów zobaczę najbliższych. Bardziej chyba jednak się bałem.

(...)

Ostatni dzień w ośrodku był dziwny. Wiele osób zazdrościło mi, że za chwilę wracam do domu, a ja zamiast się cieszyć, martwiłem się, że ich opuszczam. Oczywiste było, że nie mogę z nimi zostać. Nie było też tak, że nagle wolałem ich od rodziny. Kilku z nich po prostu bardzo polubiłem. Wydawało mi się, że z wzajemnością i było to mega zajebiste. Ktoś nagle okazał mi zainteresowanie nie ze względu na to gdzie i z kim pracuję, ale mimo tego, że nie pracuję. Polubił mnie, mimo moich wad. Nie musiałem kłamać, wreszcie mogłem być sobą.

(...)

Opuściłem ośrodek 6 stycznia w okolicach 5:30 rano. Było cholernie zimno. Szedłem wzdłuż lasu, śnieg skrzypiał pod butami, a będący za plecami ośrodek stawał się coraz mniejszy".

Więcej na blogu postawnasiebie.org, wpis Powrót do domu

 

"Zanim zacznę opisywać Wam jak wygląda życie hazardzisty po wyjściu z zamkniętego ośrodka leczenia uzależnień, chciałbym pokazać Wam coś, co napisałem tuż przed wyjściem na wolność. To „Plan dalszego zdrowienia”, który każdy pacjent musi opracować w 8. tygodniu pobytu.

“Skończyłem z graniem na zawsze. Hazard to śmiertelna choroba, więc może mnie zabić. Bez względu na to co będzie się działo nie mogę rezygnować z dalszego leczenia, ponieważ walczę o życie. Moje uzależnienie wyżarło mi cząstki wszystkich sfer życia, które będę stopniowo odbudowywał. Muszę pamiętać, że nie da się tego zrobić od razu, więc by w te luki ponownie nie wskoczyła bukmacherka, będę korzystał z dalszej terapii.

Terapia jest niezbędna w dalszym leczeniu. O jej mocy wielokrotnie przekonałem się w Starych Juchach. Indywidualne zajęcia, choć często trudne, finalnie dawały mi ogromne poczucie szczęścia. Być może nie zawsze tak będzie, bo w życiu nie zawsze jest kolorowo, ale dzięki terapii uczę się radzić sobie w trudnych momentach. Terapia nie rozwiązuje problemów za mnie, ale dzięki temu, że pokazuje mi iż można sobie z nimi radzić, daje mi szczęście.

Po wyjściu z ośrodka będę korzystał z terapii indywidualnej. Pierwsze zajęcia odbędą się w środę i będą odbywać się regularnie – raz w tygodniu. To minimum, bo w rzeczywistości (szczególnie na początku) będzie ich więcej, co również zostało już uzgodnione z terapeutką.

Formą wspierającą moje dalsze leczenie będzie siatka wsparcia. Wsparcie od 8 lat daje mi narzeczona. Po wyjściu ośrodka chcę na bieżąco rozwiązywać nasze problemy. Odraczanie problemów je powiększa, a ja mam ich wystarczająco, dlatego teraz nie będę od nich uciekać. Będę starał się rozwiązywać je na bieżąco, dzięki czemu jutro będzie lepsze. W mojej siatce wsparcia znajdą się też ludzie, których poznałem w ośrodku. Znam ich krótko, lecz w Juchach wielokrotnie dawali mi wsparcie. Ogromne wsparcie, które bardzo często okazywało się zbawienne. Dziękuję za to! Wy też możecie na mnie liczyć.

Terapia, siatka wsparcia… Tak naprawdę wszystko zależy ode mnie, co oznacza że cały czas muszę nad sobą pracować. Przede wszystkim muszę zadbać o sferę psychiczną, a konkretnie radzenie sobie z krytyką i ze złością. Mam listę wyzwalaczy dot. obstawiania meczów, wiem jak sobie z nimi radzi. Jeżeli będę kontynuował terapię, będę nad sobą pracować i będę myśleć to pod pewnymi warunkami będę zdrowy".

Więcej na blogu postawnasiebie.org, wpis Plan dalszego zdrowienia